กค 0706(กม.08)/818
30 มิถุนายน 2549
มาตรา 40(1) มาตรา 42(13) และมาตรา 50 แห่งประมวลรัษฎากร
69/34338
นาง ส. ได้ยื่นแบบ ภ.ง.ด.91 ประจำปีภาษี 2548 เมื่อวันที่ 3 มีนาคม 2549 โดยนาง ส. ได้แสดง
รายการภาษีเงินได้เป็นจำนวนเงิน 500,000 บาท ซึ่งได้รับตามคำพิพากษาตามยอม ตามสัญญา
ประนีประนอมยอมความ ของศาลแรงงานกลาง ลงวันที่ 19 พฤษภาคม 2548 โดยนาง ส. ได้ฟ้อง
เรียกค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรมจากบริษัท อ. ต่อมานาง ส. ได้ทราบภายหลังว่า เงิน
จำนวนดังกล่าวเข้าลักษณะเป็นค่าสินไหมทดแทนเพื่อละเมิด ได้รับยกเว้นไม่ต้องรวมคำนวณเพื่อ
เสียภาษีเงินได้ตามมาตรา 42(13) แห่งประมวลรัษฎากร นาง ส. จึงขอให้พิจารณาคืนเงินภาษีที่ได้
ชำระเกินไปเป็นจำนวนเงิน 57,160 บาท จึงหารือว่า เงินได้ตามสัญญาประนีประนอมยอมความ
ดังกล่าว ได้รับยกเว้นไม่ต้องรวมคำนวณเพื่อเสียภาษีเงินได้ตามมาตรา 42(13) แห่งประมวลรัษฎากร
หรือไม่
กรณีเงินได้ตามสัญญาประนีประนอมยอมความสำหรับค่าเสียหายเนื่องจากการเลิกจ้างโดยไม่เป็น
ธรรม ซึ่งนาง ส. ได้ยื่นฟ้องบริษัท อ. จำกัด (มหาชน) โดยอาศัยฐานะที่เป็นลูกจ้างและบริษัทฯ เป็น
นายจ้าง เงินค่าเสียหายที่นาง ส. ได้รับจากบริษัทฯ เข้าลักษณะเป็นเงินได้เนื่องจากการจ้างแรงงาน
ตามมาตรา 40(1) แห่งประมวลรัษฎากร มิใช่ค่าสินไหมทดแทนเพื่อละเมิดตามมาตรา 42(13) แห่ง
ประมวลรัษฎากร อันจะได้รับยกเว้นไม่ต้องรวมคำนวณเพื่อเสียภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา ดังนั้น บริษัท
ผู้จ่ายเงินได้มีหน้าที่ต้องหักภาษี ณ ที่จ่าย ตามมาตรา 50 แห่งประมวลรัษฎากร
